Konser molaları arasında Meksikalı gökbilimciler gösterinin rehberliği rolünü üstlenmek üzere sahneye çıkıyor. “Yetkililerden kamunun aydınlatmalarını açmamalarını istedik, böylece karanlığın kıymetini anlayabiliriz” diyorlar. Kısa insan ömründe neler olacağını ve bu eşsiz olaydan nasıl keyif almanın doğru yolunu adım adım anlatıyorlar.
Tutulmalarla ilgili deneyimi olan gökbilimciler, birçok insanın korkabileceğini ancak bunun normal olduğu konusunda uyarıyor. “Gülmek, çığlık atmak, ağlamak ya da sevdiklerinize sarılmak istiyorsanız yapın.” Bu bilimsel bir tavsiye değil, insani bir tavsiyedir ve belki de tutulma süresi sonrasında kullanılacaktır.
“Bu günü hayatlarının geri kalanında hatırlayacaklar.Gökbilimci David mikrofona şöyle diyor: “8 Nisan 2024'te nerede olduklarını hatırlayacaklar. Çocuklarına ve torunlarına anlatacaklar.” Koruyucu gözlüklü, ağzı açık küçük bir kız, güneşin bir parçası eksik diye hayrete düşüyor. Bu günü neden sonsuza kadar hatırlayacağını hala bilmiyor.
Aniden ışık soluklaşır ama bulut değildir. Sabah saat 11'de Meksika'nın Mazatlán sahilinde, Hava soğuk.
4 dakikalık karanlık, soğuk ve aşk
“Tam tutulmaya bir dakika kaldı!” İnsanlar sanki hız trenindeki en yüksek düşüş yaklaşıyormuş gibi çığlık atıyorlar. Mazatlan plajının ufkunda, orada olmayan bir şafağın ışığını görebilirsiniz. Sahneden “İşte gidiyor!” diye uyarıyorlar.
Çocuklar kaydıraklarda oynamayı bıraktı. Küçükler bunun gökyüzünde bir delik gibi göründüğünü söylüyor. “Hava soğuk! Annesinin elini sımsıkı tutan bir bebek, “Anne, hava soğuk!” diye bağırıyor.
Mazatlán limanında saat 11:07 ve güneş kayboluyor. Heyecan çığlıkları Mazatlan sahilini dolduruyor. “Artık güneşi görebiliyoruz!“O burada ve şimdi. İnsanlar özel gözlüklerini çıkarıp parmaklarını ve telefonlarını gökyüzüne doğrultuyorlar. 300 yıl sonra bir daha bu limana dönmeyecek kara bir güneşe bakıyorlar.
“Şu yıldıza bakın! Sahneden astronom David “Bu bir gezegen!” diyor, ancak bazıları gök cisimlerini havadaki dronlarla karıştırıyor. “Bir tane daha, sola!”
Bir çocuk “Emme!” diye haykırıyor. Ay ile güneş arasındaki görünür temastan motive olan genç ve yaşlı aşıklar öpüşür ve kucaklaşır. Tekrarlanamayacak, kaçırılmayacak romantik bir sahne.
“Verandaya çık. “Artık yapabilirsin, şimdi yapabilirsin!” diyor telefondaki bir kadın, gözlerini gökyüzünden ayırmadan. “Ya anne! Şimdi yapabilirsin”.
Kararsız kalan insanlar neyi kaydedeceklerini bilmeden telefonlarını çıkarıyorlar: gökyüzünü, ufku veya kendi yüzlerini. Her şeyi hatırlamak istiyorlar, her şeyi basıp sonsuza dek yanlarında taşımak istiyorlar, ancak hiçbir kamera o anlarda kalplerinin ne hissettiğini yakalayacak kadar güçlü değil, pek çok kişi yaptıklarının aynısını yapmaya karar veriyor. 33 yıl önceki Meksikalılar: Yukarı bakın, birbirinize sarılın ve anın tadını çıkarın.
Burada daha önce Meksika'daki tam tutulmayı gören yetişkinler var. O zamanlar anne-baba ya da büyükanne ve büyükbaba olmadıklarını söylüyorlar. Yüzlerinde o kadar kırışıklık yoktu, vücutları daha güçlüydü. Artık aileleriyle, yetişkin çocuklarıyla, genç torunlarıyla buradalar. Meksika topraklarında bu göksel dansın gerçekleştiği son seferden bu yana ne kadar şey oldu, ne kadar şey yaşadılar? Bir sonraki tam tutulmada burada olup olmayacaklarını bilmiyorlar. Ya da belki biliyorlar ama bunu yüksek sesle söylemeye gerek yok. Aileleriyle birlikte buradalar, önemli olan da bu.
Her gün aynı güneş geri dönüyor
Saat sabah 11:11. David mikrofona “Bütünlüğün sonuna 15 saniye kaldı” diye uyarıyor ve insanlar hâlâ sahip oldukları duyguları serbest bırakmak için bağırıyorlar. Gösteri bitmek üzere. David, “Sana işaret verdiğimde bakmayı bırakmalısın” diyor.
Üç, iki, bir… Mazatlán limanının üzerinde yeniden bir güneş ışını beliriyor. İnsanlar yüzlerini indiriyor, koruyucu cihazlarını tekrar çıkarıyorlar.
David, “İkinci tarafgirlik, şu andan itibaren 12:32'ye kadar tam tersi bir olayla karşılaşacağız” diye açıklıyor. “Ay geri çekilecek, ta ki saat 12:32'de her günkü güneşe kavuşana kadar. Tutulma bitti ve buna yeniden tanık olmak için üç yüzyıl daha beklememiz gerekiyor.”
Alkışlar, çok alkışlar. Ne Gösteriydi. Gökbilimciler, binlerce kişinin bu olayı paylaşma fırsatını ve varlığını takdir ediyor. Sıcaklık yavaş yavaş artıyor plaj yine plaj. Çocuklar oyuna geri dönerler. Aileler fotoğraf çekiyor, sevdiklerine mesaj atıyor ve sahnede bu duruma uygun tek gösteri başlıyor: Sinaloa grup konseri.
Dans etmek, oynamak, normale dönmek. Bazıları emekli oluyor, evlerine dönüyor, çalışıyor, iştahlarını doyurmak için. Şehrin geri kalanında insanlar güneş tutulmasını nerede göreceklerini soruyorlar.
Bu saatlerde, ama özellikle de o dört dakikada Mazatlán, farklı ülkelerden gelen, karanlığa, loş ışığa ve sevgiye boğulmuş kardeşleriyle birlikte dünyanın merkezi haline geldi.
Ve öğleden sonra tam 12.32'de her gün olduğu gibi aynı güneş geri döndü.
Tutulmalarla ilgili deneyimi olan gökbilimciler, birçok insanın korkabileceğini ancak bunun normal olduğu konusunda uyarıyor. “Gülmek, çığlık atmak, ağlamak ya da sevdiklerinize sarılmak istiyorsanız yapın.” Bu bilimsel bir tavsiye değil, insani bir tavsiyedir ve belki de tutulma süresi sonrasında kullanılacaktır.
“Bu günü hayatlarının geri kalanında hatırlayacaklar.Gökbilimci David mikrofona şöyle diyor: “8 Nisan 2024'te nerede olduklarını hatırlayacaklar. Çocuklarına ve torunlarına anlatacaklar.” Koruyucu gözlüklü, ağzı açık küçük bir kız, güneşin bir parçası eksik diye hayrete düşüyor. Bu günü neden sonsuza kadar hatırlayacağını hala bilmiyor.
Aniden ışık soluklaşır ama bulut değildir. Sabah saat 11'de Meksika'nın Mazatlán sahilinde, Hava soğuk.
4 dakikalık karanlık, soğuk ve aşk
“Tam tutulmaya bir dakika kaldı!” İnsanlar sanki hız trenindeki en yüksek düşüş yaklaşıyormuş gibi çığlık atıyorlar. Mazatlan plajının ufkunda, orada olmayan bir şafağın ışığını görebilirsiniz. Sahneden “İşte gidiyor!” diye uyarıyorlar.
Çocuklar kaydıraklarda oynamayı bıraktı. Küçükler bunun gökyüzünde bir delik gibi göründüğünü söylüyor. “Hava soğuk! Annesinin elini sımsıkı tutan bir bebek, “Anne, hava soğuk!” diye bağırıyor.
Mazatlán limanında saat 11:07 ve güneş kayboluyor. Heyecan çığlıkları Mazatlan sahilini dolduruyor. “Artık güneşi görebiliyoruz!“O burada ve şimdi. İnsanlar özel gözlüklerini çıkarıp parmaklarını ve telefonlarını gökyüzüne doğrultuyorlar. 300 yıl sonra bir daha bu limana dönmeyecek kara bir güneşe bakıyorlar.
“Şu yıldıza bakın! Sahneden astronom David “Bu bir gezegen!” diyor, ancak bazıları gök cisimlerini havadaki dronlarla karıştırıyor. “Bir tane daha, sola!”
Bir çocuk “Emme!” diye haykırıyor. Ay ile güneş arasındaki görünür temastan motive olan genç ve yaşlı aşıklar öpüşür ve kucaklaşır. Tekrarlanamayacak, kaçırılmayacak romantik bir sahne.
“Verandaya çık. “Artık yapabilirsin, şimdi yapabilirsin!” diyor telefondaki bir kadın, gözlerini gökyüzünden ayırmadan. “Ya anne! Şimdi yapabilirsin”.
Kararsız kalan insanlar neyi kaydedeceklerini bilmeden telefonlarını çıkarıyorlar: gökyüzünü, ufku veya kendi yüzlerini. Her şeyi hatırlamak istiyorlar, her şeyi basıp sonsuza dek yanlarında taşımak istiyorlar, ancak hiçbir kamera o anlarda kalplerinin ne hissettiğini yakalayacak kadar güçlü değil, pek çok kişi yaptıklarının aynısını yapmaya karar veriyor. 33 yıl önceki Meksikalılar: Yukarı bakın, birbirinize sarılın ve anın tadını çıkarın.
Burada daha önce Meksika'daki tam tutulmayı gören yetişkinler var. O zamanlar anne-baba ya da büyükanne ve büyükbaba olmadıklarını söylüyorlar. Yüzlerinde o kadar kırışıklık yoktu, vücutları daha güçlüydü. Artık aileleriyle, yetişkin çocuklarıyla, genç torunlarıyla buradalar. Meksika topraklarında bu göksel dansın gerçekleştiği son seferden bu yana ne kadar şey oldu, ne kadar şey yaşadılar? Bir sonraki tam tutulmada burada olup olmayacaklarını bilmiyorlar. Ya da belki biliyorlar ama bunu yüksek sesle söylemeye gerek yok. Aileleriyle birlikte buradalar, önemli olan da bu.
Her gün aynı güneş geri dönüyor
Saat sabah 11:11. David mikrofona “Bütünlüğün sonuna 15 saniye kaldı” diye uyarıyor ve insanlar hâlâ sahip oldukları duyguları serbest bırakmak için bağırıyorlar. Gösteri bitmek üzere. David, “Sana işaret verdiğimde bakmayı bırakmalısın” diyor.
Üç, iki, bir… Mazatlán limanının üzerinde yeniden bir güneş ışını beliriyor. İnsanlar yüzlerini indiriyor, koruyucu cihazlarını tekrar çıkarıyorlar.
David, “İkinci tarafgirlik, şu andan itibaren 12:32'ye kadar tam tersi bir olayla karşılaşacağız” diye açıklıyor. “Ay geri çekilecek, ta ki saat 12:32'de her günkü güneşe kavuşana kadar. Tutulma bitti ve buna yeniden tanık olmak için üç yüzyıl daha beklememiz gerekiyor.”
Alkışlar, çok alkışlar. Ne Gösteriydi. Gökbilimciler, binlerce kişinin bu olayı paylaşma fırsatını ve varlığını takdir ediyor. Sıcaklık yavaş yavaş artıyor plaj yine plaj. Çocuklar oyuna geri dönerler. Aileler fotoğraf çekiyor, sevdiklerine mesaj atıyor ve sahnede bu duruma uygun tek gösteri başlıyor: Sinaloa grup konseri.
Dans etmek, oynamak, normale dönmek. Bazıları emekli oluyor, evlerine dönüyor, çalışıyor, iştahlarını doyurmak için. Şehrin geri kalanında insanlar güneş tutulmasını nerede göreceklerini soruyorlar.
Bu saatlerde, ama özellikle de o dört dakikada Mazatlán, farklı ülkelerden gelen, karanlığa, loş ışığa ve sevgiye boğulmuş kardeşleriyle birlikte dünyanın merkezi haline geldi.
Ve öğleden sonra tam 12.32'de her gün olduğu gibi aynı güneş geri döndü.