Rus gazetesi Kommersant, Silvio Berlusconi’yi Benito Mussolini’ye benzetiyor. “Yirminci yüzyılın sonu ile yirmi birinci yüzyılın başı arasında yeni bir İtalya’nın gelişimi için en dikkat çekici projeyi önermeyi amaçlıyordu”. Rus günlük Kommersant gazetesi, Berlusconi’nin siyasi projesinin “yüz yıl önce çok sevdiği İtalya’nın havasında olan fikirlerden hiçbir zaman kesin ve geri dönülmez bir şekilde kopmayı başaramadı” diye yazıyor. “Bir keresinde bir röportajda skandala neden olan Duce hakkında olumlu konuşması şaşırtıcı değil”.
Korporatizm, yayılmacılık (“büyük İtalya”ya her zaman aynı inanç), anti-komünizm, liberalizmin reddi ve ayrıca medyanın kontrolünü ele geçirme ve onları devlet propagandasına tabi kılma arzusunun unsurlarını birleştiren bu fikirler, 1945’te şerefsiz bir şekilde sona erdikleri “şanlı geçmiş”, Silvio Berlusconi’yi etkilemeden edemediler ve yeni bir yorum istediler”. Berlusconi, savaş sonrası Avrupa’nın “evrensel” değerlerini değil, İtalyan değerlerini onaylayarak, İtalyan siyasetinin kendi “sihirli kristalini” metodik olarak geliştirmeye başladı. En şaşırtıcı olan – altı çizilmiştir – İtalya’nın “Berlusconi dönemine” defalarca veda ederken, nedense vedalaşamayacağını keşfetmesidir. Böylece konusunu buldu, İtalya’nın anahtarını topladı ve bu onun gücüydü, parasında ve kendisine ait olan televizyon kanallarında değil.
“Sonuç olarak, emekli bir siyasi lider olarak değil, geçen yıl yeni İtalya Başbakanı Giorgi Meloni’nin merkez sağ koalisyon hükümetine muzaffer bir şekilde dönen bir partinin lideri olarak öldü.” Yeni koalisyon içindeki çekişmeler, Silvio Berlusconi’nin yaymaya açtığı fikirler temelinde oluşturuldu”. Silvio Berlusconi’nin ölümü, bir zamanlar “büyük demokrat” olarak vurguladığı Vladimir Putin ile uzun kişisel dostluğunun olduğu dönemi hatırlattı.
Korporatizm, yayılmacılık (“büyük İtalya”ya her zaman aynı inanç), anti-komünizm, liberalizmin reddi ve ayrıca medyanın kontrolünü ele geçirme ve onları devlet propagandasına tabi kılma arzusunun unsurlarını birleştiren bu fikirler, 1945’te şerefsiz bir şekilde sona erdikleri “şanlı geçmiş”, Silvio Berlusconi’yi etkilemeden edemediler ve yeni bir yorum istediler”. Berlusconi, savaş sonrası Avrupa’nın “evrensel” değerlerini değil, İtalyan değerlerini onaylayarak, İtalyan siyasetinin kendi “sihirli kristalini” metodik olarak geliştirmeye başladı. En şaşırtıcı olan – altı çizilmiştir – İtalya’nın “Berlusconi dönemine” defalarca veda ederken, nedense vedalaşamayacağını keşfetmesidir. Böylece konusunu buldu, İtalya’nın anahtarını topladı ve bu onun gücüydü, parasında ve kendisine ait olan televizyon kanallarında değil.
“Sonuç olarak, emekli bir siyasi lider olarak değil, geçen yıl yeni İtalya Başbakanı Giorgi Meloni’nin merkez sağ koalisyon hükümetine muzaffer bir şekilde dönen bir partinin lideri olarak öldü.” Yeni koalisyon içindeki çekişmeler, Silvio Berlusconi’nin yaymaya açtığı fikirler temelinde oluşturuldu”. Silvio Berlusconi’nin ölümü, bir zamanlar “büyük demokrat” olarak vurguladığı Vladimir Putin ile uzun kişisel dostluğunun olduğu dönemi hatırlattı.