Kronik ağrının bize maliyeti ne kadar? Rapora göre kronik ağrının sosyal maliyetinin hasta başına yıllık ortalama 6 bin 304 avro olduğu tahmin ediliyor. Hastalar tarafından karşılanan masrafları, Ulusal Sağlık Hizmeti tarafından karşılanan sağlık hizmetlerinin maliyetini, hastaların üretkenlik eksikliğini, ihtiyaç duydukları yardım hizmetlerini ve Sayınresmi olmayan.
Hastalığın yönetimi ve tedavisi ile ilgili özel harcamalar, hastaların %66,5’i için aile bütçesinde “çok” veya “oldukça fazla”, %11,1’i ise “çok” veya “oldukça fazla” (%56,7) ağırlığa sahiptir. ) günlük yaşamı ve kişinin refahını olumsuz yönde etkiler.
Günlük yaşamdaki sonuçları Rapora göre, hastaların %92,8’i orta veya şiddetli kronik ağrıdan günlük aktivitelerini etkiliyor ve yalnızca %7,2’si ciddi bir olumsuz etki olmaksızın bununla yaşıyor. Kronik ağrısı olanların günlük yaşamlarındaki ana kısıtlamalar şunlardır: nesneleri kaldırmada zorluk (hastaların %60,2’si için), jimnastik veya diğer fiziksel egzersizler yapmada (%59,3), uykuda (%50,5), yürümede (%49), ev işlerini yürütmek (%48,5), sosyal ve eğlence faaliyetlerine katılmak (%36,8), araba kullanmak (%23,6), aile üyeleri ve arkadaşlarla ilişkileri yönetmek (%23,2), cinsel istek ve ilişkileri (%22,7), yıkanma, giyinme (%22,6) ve beslenme (%18,6) gibi sıradan günlük aktiviteler.
Hastaların psiko-fiziksel durumları üzerindeki diğer olumsuz etkiler ise şunlardır: %48,8’i ilgisizlik, güç kaybı, halsizlik hisseder, %38,2’si kolayca duygulara yönelir, %37’si anksiyete ve depresyon durumları yaşar, %30, 8’i baş dönmesinden yakınır. Bu nedenle %38,2’si ailesinden, arkadaşlarından veya gönüllülerden destek almak zorunda kalıyor.
İş üzerindeki olumsuz etki Rapor, insanların %40,6’sı için patolojinin başlangıcının işleri üzerinde olumsuz sonuçlar doğurduğunu gösteriyor. %35,4’ü hastalık izni almak zorunda kaldı, %30,8’i doktora gitmek ve tedavilerini yürütmek için izin istemek zorunda kaldı, %27,7’si sık sık işten ayrılmak zorunda kaldı, %25’i performansında düşüş yaşadı ve %13,3’ü iş değiştirmek zorunda kaldı. Hatta hastaların %11,1’i kronik ağrı nedeniyle çalışmayı bırakmak zorunda kaldı.
Toplumda kronik ağrı algısı Nüfus sayımına göre hastaların %62,1’i ilaç, terapi ve tedaviler sayesinde ağrılarını kontrol altında tutmayı başarıyor. Ancak insanların %56,5’i bu patolojinin neden olduğu acıyı kimsenin gerçekten anlamadığına inanıyor ve %46,7’si acılarıyla yalnız hissediyor. %36,4’ü doktorlarının bile patolojiyi hafife aldığını düşünüyor. %81,7’si için ağrının ayrı bir patoloji olarak kabul edilmesi gerekmektedir. Son olarak, %86,2’lik bir kesim için, Ulusal Sağlık Hizmeti içerisinde kronik ağrı için bir referans uzman veya özel olarak tahsis edilmiş bir hizmetin kurulması esastır.
Hastalığın yönetimi ve tedavisi ile ilgili özel harcamalar, hastaların %66,5’i için aile bütçesinde “çok” veya “oldukça fazla”, %11,1’i ise “çok” veya “oldukça fazla” (%56,7) ağırlığa sahiptir. ) günlük yaşamı ve kişinin refahını olumsuz yönde etkiler.
Günlük yaşamdaki sonuçları Rapora göre, hastaların %92,8’i orta veya şiddetli kronik ağrıdan günlük aktivitelerini etkiliyor ve yalnızca %7,2’si ciddi bir olumsuz etki olmaksızın bununla yaşıyor. Kronik ağrısı olanların günlük yaşamlarındaki ana kısıtlamalar şunlardır: nesneleri kaldırmada zorluk (hastaların %60,2’si için), jimnastik veya diğer fiziksel egzersizler yapmada (%59,3), uykuda (%50,5), yürümede (%49), ev işlerini yürütmek (%48,5), sosyal ve eğlence faaliyetlerine katılmak (%36,8), araba kullanmak (%23,6), aile üyeleri ve arkadaşlarla ilişkileri yönetmek (%23,2), cinsel istek ve ilişkileri (%22,7), yıkanma, giyinme (%22,6) ve beslenme (%18,6) gibi sıradan günlük aktiviteler.
Hastaların psiko-fiziksel durumları üzerindeki diğer olumsuz etkiler ise şunlardır: %48,8’i ilgisizlik, güç kaybı, halsizlik hisseder, %38,2’si kolayca duygulara yönelir, %37’si anksiyete ve depresyon durumları yaşar, %30, 8’i baş dönmesinden yakınır. Bu nedenle %38,2’si ailesinden, arkadaşlarından veya gönüllülerden destek almak zorunda kalıyor.
İş üzerindeki olumsuz etki Rapor, insanların %40,6’sı için patolojinin başlangıcının işleri üzerinde olumsuz sonuçlar doğurduğunu gösteriyor. %35,4’ü hastalık izni almak zorunda kaldı, %30,8’i doktora gitmek ve tedavilerini yürütmek için izin istemek zorunda kaldı, %27,7’si sık sık işten ayrılmak zorunda kaldı, %25’i performansında düşüş yaşadı ve %13,3’ü iş değiştirmek zorunda kaldı. Hatta hastaların %11,1’i kronik ağrı nedeniyle çalışmayı bırakmak zorunda kaldı.
Toplumda kronik ağrı algısı Nüfus sayımına göre hastaların %62,1’i ilaç, terapi ve tedaviler sayesinde ağrılarını kontrol altında tutmayı başarıyor. Ancak insanların %56,5’i bu patolojinin neden olduğu acıyı kimsenin gerçekten anlamadığına inanıyor ve %46,7’si acılarıyla yalnız hissediyor. %36,4’ü doktorlarının bile patolojiyi hafife aldığını düşünüyor. %81,7’si için ağrının ayrı bir patoloji olarak kabul edilmesi gerekmektedir. Son olarak, %86,2’lik bir kesim için, Ulusal Sağlık Hizmeti içerisinde kronik ağrı için bir referans uzman veya özel olarak tahsis edilmiş bir hizmetin kurulması esastır.