Augustine olmak, toplulukta tek bir ruh ve tek bir kalple yaşamak anlamına gelir
Augustinian karizması üç sütuna dayanmaktadır: topluluk, iç mekan ve sadaka, St. Augustine'nin sırası bunun “cemaatte yaşamak ve kilisede komünyona tanık olmak” ile ilgili olduğunu özetler. Peder Edward Daleng'e göre, “Karizmamız bizi cemaatte yaşamaya ve kilisede komünyona tanık olmaya itiyor.”
Augustinian yaşam tarzı, üyelerin tek bir ruh ve Tanrı'ya yönelik tek bir kalple birlikte yaşamaları gerektiğini belirleyen St. Augustine Kuralı tarafından yönlendirilir. Bu ilke hem günlük yaşam hem de üyelerinin pastoral misyonu için geçerlidir.
Topluluk fiziksel alanı paylaşmakla sınırlı değil, aynı zamanda maddi mallar, manevi inançlar ve sürekli ilahi gerçek ve sevgi arayışı ile sınırlıdır. Bu anlamda, Augustine olmak bir etikete değil, diğerine odaklanan bir yaşam taahhüdüne indirgenir.
Sipariş, 5. yüzyılda San Agustín tarafından kurulan topluluklardan kaynaklanmaktadır.
Düzenin tarihi, San Agustín'in dördüncü ve V yüzyılları arasında Kuzey Afrika'da kurduğu topluluklara dayanmaktadır. Bu gruplar, zamanlarının zorluklarına cevap verirken aynı kural altında kardeşlik içinde yaşamaya çalıştılar.
430 ve 570 yılları arasında bu yaşam modeli rahipler tarafından Avrupa'ya götürüldü ve din adamları zulümden kaçtı. Genişlemesi, orijinal topluluk tabanını koruyan yeni dini organizasyon biçimlerine yol açtı.
1244'te Papa Masum IV, Bula Incumbit Nobis aracılığıyla St. Augustine Düzeni'nin oluşturulmasını resmi olarak onayladı. Bu karar, San Agustín'in yönetimini örgütleyici bir çekirdek olarak koruyarak, İtalyan Hermits'in çeşitli topluluklarını tek bir yalvarma düzeninde birleştirdi.
Augustinian karizması üç sütuna dayanmaktadır: topluluk, iç mekan ve sadaka, St. Augustine'nin sırası bunun “cemaatte yaşamak ve kilisede komünyona tanık olmak” ile ilgili olduğunu özetler. Peder Edward Daleng'e göre, “Karizmamız bizi cemaatte yaşamaya ve kilisede komünyona tanık olmaya itiyor.”
Augustinian yaşam tarzı, üyelerin tek bir ruh ve Tanrı'ya yönelik tek bir kalple birlikte yaşamaları gerektiğini belirleyen St. Augustine Kuralı tarafından yönlendirilir. Bu ilke hem günlük yaşam hem de üyelerinin pastoral misyonu için geçerlidir.
Topluluk fiziksel alanı paylaşmakla sınırlı değil, aynı zamanda maddi mallar, manevi inançlar ve sürekli ilahi gerçek ve sevgi arayışı ile sınırlıdır. Bu anlamda, Augustine olmak bir etikete değil, diğerine odaklanan bir yaşam taahhüdüne indirgenir.
Sipariş, 5. yüzyılda San Agustín tarafından kurulan topluluklardan kaynaklanmaktadır.
Düzenin tarihi, San Agustín'in dördüncü ve V yüzyılları arasında Kuzey Afrika'da kurduğu topluluklara dayanmaktadır. Bu gruplar, zamanlarının zorluklarına cevap verirken aynı kural altında kardeşlik içinde yaşamaya çalıştılar.
430 ve 570 yılları arasında bu yaşam modeli rahipler tarafından Avrupa'ya götürüldü ve din adamları zulümden kaçtı. Genişlemesi, orijinal topluluk tabanını koruyan yeni dini organizasyon biçimlerine yol açtı.
1244'te Papa Masum IV, Bula Incumbit Nobis aracılığıyla St. Augustine Düzeni'nin oluşturulmasını resmi olarak onayladı. Bu karar, San Agustín'in yönetimini örgütleyici bir çekirdek olarak koruyarak, İtalyan Hermits'in çeşitli topluluklarını tek bir yalvarma düzeninde birleştirdi.