İngiliz sanatçı Raye, “Ice Cream Man”i seslendirdiğinde. İngiltere’nin Birmingham kentindeki devasa Utilita Arena’da bir Ocak konseri sırasında seyirciler arasındaki genç kadınların çoğu ağlamaya başladı.
“Yaptığın her şey, beni mahvetti/ Ve hayır, tek kelime etmedim/ Sanırım bu kanıtlıyor/ Ben bir kadınım,” diye şarkı söyledi, sesi iddialıydı ama kırılgan bir ürperti vardı. Samimi, yedek parça, onun cinsel saldırı deneyimini anlatıyor ve Lewis Capaldi’nin turnesinin açılış perdesi olarak setindeki birkaç yılmaz kişisel şarkıdan biriydi.
Geçen ay Raye’ye Birleşik Krallık’ta ilk 1 numarayı kazandıran 070 Shake ile yaptığı bir işbirliği olan “Escapism.”i haykırırken, kalabalık şarkı sözlerini ona haykırdı. TikTok’ta patlayan ve nihilist bir geceyi gevşek bir mizahla anlatan bu parça bile “aslında oldukça üzücü bir şarkı” dedi Raye, gösteriden sonra tur otobüsünde yarattığı yatak odasında yanan bir Le Labo yakın mum. Ancak melodiyi “bu kalın bas ile bu şişman vuruş” yerine koymayı seçti, “acımda beni güçlü hissettiren” sirenler, sentezler ve yaylılar ekledi.
Acısını güce dönüştürmek, Raye’nin 25 yaşındaki müzisyenin ilk plak anlaşmasını imzalamasından dokuz yıl sonra, Cuma günü çıkan ilk albümü “My 21st Century Blues”da yinelenen bir tema.
“‘Sanatçı olmak istiyorum’ dediğinizde aklınıza birkaç şey gelir, ilk şey albümdür,” dedi. Ancak beklemek, yaratmak kadar yolculuğunun bir parçası haline geldi.
Raye, 2014 yılında Polydor Records’un kadrosuna katıldı ve sonraki yıllarda Beyoncé, John Legend ve Charli XCX gibi sanatçılar için şarkılar yazdı. Kendi müziği üzerinde çalışırken, plak şirketinin kendisini Joel Corry ve David Guetta gibi DJ’lerle liste dostu dans parçaları yapmaya teşvik ettiğini ve artık onu “dans şarkılarında şarkı söyleyen kız” olarak tanımladığına inandığını söyledi. Sevmiyorum bile. Bir çalışma grubu yaratmak istedi, ancak “İş açısından bakıldığında, benim için bu olduğuma karar verdiler ve olabileceğim tek şey buydu” dedi.
Tur otobüsünde sahne makyajı ve eşofmanıyla oturan Raye, Haziran 2021’de NYC Pride için bir performans kaydetmek üzereyken ekibinden birinin ona albüm çıkaramayacağını söylediği anı hatırladı. sonuçta Polydor ile. “Kayboldum,” dedi. Gözyaşlarına boğulduktan sonra gözlerini sildi, yayını kaydetti ve daha sonra, diğer sanatçılardan yüksek sesle destek alan sektörden duyduğu hayal kırıklığıyla ilgili bir dizi tweet attı. Üç hafta sonra şirketle yollarını ayırdığını açıkladı.
Raye, “Yıllarca karanlıkta sakladığım bu şeyler hakkında dürüst olmak önemli,” dedi. Kredi… The New York Times için Alexander Turner
Bir Polydor sözcüsü, Raye’nin şirkette geçirdiği zamana ilişkin açıklaması hakkında yorum yapmaktan kaçındı ve “Raye’nin tüm bu hak edilmiş başarıya sahip olduğunu görmekten hoşlandık ve ona en iyisini diliyoruz” dedi.
Raye devam etmeye kararlıydı. Geçen yıl dağıtım hizmeti veren İnsan Kaynakları ile bir anlaşma imzaladı. Kurucusu ve CEO’su ve aynı zamanda Sony’de başkan yardımcısı olan J. Erving, bir görüntü röportajında Raye’nin geleneksel bir şirketle sözleşme imzalamış olsaydı daha fazla parayı peşinen – “deyim yerindeyse çanta” – kazanabileceğini söyledi. etiket. Ama bunun yerine, ustalarının sahibi olan bağımsız bir sanatçı olarak albümünü çıkarmayı seçerek “kendi üzerine bahse girdi”.
Raye için yaratıcı kontrol, kendisini neredeyse çökerten bir sektörde devam etmenin anahtarıydı. “‘Bekâr’ bir kız olmakla ilgilenmiyorum, bu olmak isteyeceğim en son şeydi,” dedi. Onun için albüm formatı “plak satmak” değil, hikaye anlatmakla ilgili.
Raye (doğum adı Rachel Keen), genç yaşta nasıl bir sanatçı olmak istediğini biliyordu. 10 yaşında, aralarında Amy Winehouse ve Adele’nin de bulunduğu ünlü mezunlarıyla tanınan gösteri sanatları kurumu BRIT School’a gitmeye kararlıydı. Dört yıl sonra, ailesi ve üç küçük kız kardeşiyle paylaştığı, Londra’nın güneyindeki evinin yakınındaki okulda bir yer kazandı.
Raye, tomurcuklanan kariyerine o kadar bağlı olduğunu, okuldan sonra ve hafta sonları gitar öğretmeni aracılığıyla tanıştığı profesyonellerle müzik yazmak için sosyal hayatından vazgeçtiğini söyledi: “Takvimimdeki herhangi bir adrese trenle giderdim ve ben orta yaşlı adamlarla dolu bir odaya girip ‘Hey, ben bir şarkı yazacağım’ derdi.
Büyürken, Ganalı-İsviçreli annesi ve İngiliz babası hemşire olarak ve sigortacılıkta “aptalca, son derece sıkı çalıştı” dedi. Babasının piyano çaldığı, annesinin koroda şarkı söylediği kilise, aile hayatının büyük bir parçasıydı.
Ancak Raye’in sevdiği plaklarla özel zamanı, ona büyük hayaller kurması için ilham verdi. Her gün okuldan sonra oturma odasının zeminine uzanır ve şarkıcının 2003 tarihli albümü “The Diary of Alicia Keys”i “bir din gibi” çalardı, dedi. Hip-hop uvertürü, sözlü ara geçişleri ve canlı hikaye anlatımıyla Raye, “Günlük”ün onu bir gün kendi notlarını yazmak, kendi parça listesini sipariş etmek ve müziği aracılığıyla insanlara kim olduğunu anlatmak için heyecanlandırdığını söyledi.
Raye’nin ilk albümü için vizyonu, adıyla başladı. Hem “12 ölçülük bir cümle” hem de “üstteki hikayeler” olarak tanımladığı “hüznümü anlatmak istedim” dedi. Sıklıkla pop müziğe odaklanan Heartbreak, insan deneyiminin sadece küçük bir parçasıydı, diye ekledi ve albüm aynı zamanda düzensiz yeme ve bağımlılığı da araştırıyor.
Raye, “Bir kadın olarak, çok tabu ve çok itici ve ‘Tanrım, o tam bir karmaşa’ gibi, hatta bir sorunu olduğunu tartışmak,” dedi. “Vücut Dismorfisi” ni tanımladı. albümün en açıklayıcı parçası olarak. “O kadar açım ki uyuyamıyorum/ Ama yemek yersem biliyorum/ O zaman banyoda dizlerimin üzerinde olacağım” diye şarkı söylüyor, sesi trip-hop ritminde kesik kesik.
Acı gerçeklerden müzik yapmak, endüstrinin kendisini engellediğini hissettiğinde bunları söylemek kadar misyonunun merkezi haline geldi. Ve Raye, bu tür deneyimleri gizli tutmak için metaforlar kullanmak yerine, “yıllarca karanlıkta sakladığım bu şeyler hakkında dürüst olmanın artık önemli olduğunu” söyledi.
Dinleyicileri için terapi olabilir ama ona da yardımcı oluyor: “Kendimi daha iyi hissettirecek şeyler yaratmak istiyorum.”
-
“Yaptığın her şey, beni mahvetti/ Ve hayır, tek kelime etmedim/ Sanırım bu kanıtlıyor/ Ben bir kadınım,” diye şarkı söyledi, sesi iddialıydı ama kırılgan bir ürperti vardı. Samimi, yedek parça, onun cinsel saldırı deneyimini anlatıyor ve Lewis Capaldi’nin turnesinin açılış perdesi olarak setindeki birkaç yılmaz kişisel şarkıdan biriydi.
Geçen ay Raye’ye Birleşik Krallık’ta ilk 1 numarayı kazandıran 070 Shake ile yaptığı bir işbirliği olan “Escapism.”i haykırırken, kalabalık şarkı sözlerini ona haykırdı. TikTok’ta patlayan ve nihilist bir geceyi gevşek bir mizahla anlatan bu parça bile “aslında oldukça üzücü bir şarkı” dedi Raye, gösteriden sonra tur otobüsünde yarattığı yatak odasında yanan bir Le Labo yakın mum. Ancak melodiyi “bu kalın bas ile bu şişman vuruş” yerine koymayı seçti, “acımda beni güçlü hissettiren” sirenler, sentezler ve yaylılar ekledi.
Acısını güce dönüştürmek, Raye’nin 25 yaşındaki müzisyenin ilk plak anlaşmasını imzalamasından dokuz yıl sonra, Cuma günü çıkan ilk albümü “My 21st Century Blues”da yinelenen bir tema.
“‘Sanatçı olmak istiyorum’ dediğinizde aklınıza birkaç şey gelir, ilk şey albümdür,” dedi. Ancak beklemek, yaratmak kadar yolculuğunun bir parçası haline geldi.
Raye, 2014 yılında Polydor Records’un kadrosuna katıldı ve sonraki yıllarda Beyoncé, John Legend ve Charli XCX gibi sanatçılar için şarkılar yazdı. Kendi müziği üzerinde çalışırken, plak şirketinin kendisini Joel Corry ve David Guetta gibi DJ’lerle liste dostu dans parçaları yapmaya teşvik ettiğini ve artık onu “dans şarkılarında şarkı söyleyen kız” olarak tanımladığına inandığını söyledi. Sevmiyorum bile. Bir çalışma grubu yaratmak istedi, ancak “İş açısından bakıldığında, benim için bu olduğuma karar verdiler ve olabileceğim tek şey buydu” dedi.
Tur otobüsünde sahne makyajı ve eşofmanıyla oturan Raye, Haziran 2021’de NYC Pride için bir performans kaydetmek üzereyken ekibinden birinin ona albüm çıkaramayacağını söylediği anı hatırladı. sonuçta Polydor ile. “Kayboldum,” dedi. Gözyaşlarına boğulduktan sonra gözlerini sildi, yayını kaydetti ve daha sonra, diğer sanatçılardan yüksek sesle destek alan sektörden duyduğu hayal kırıklığıyla ilgili bir dizi tweet attı. Üç hafta sonra şirketle yollarını ayırdığını açıkladı.
Raye, “Yıllarca karanlıkta sakladığım bu şeyler hakkında dürüst olmak önemli,” dedi. Kredi… The New York Times için Alexander Turner
Bir Polydor sözcüsü, Raye’nin şirkette geçirdiği zamana ilişkin açıklaması hakkında yorum yapmaktan kaçındı ve “Raye’nin tüm bu hak edilmiş başarıya sahip olduğunu görmekten hoşlandık ve ona en iyisini diliyoruz” dedi.
Raye devam etmeye kararlıydı. Geçen yıl dağıtım hizmeti veren İnsan Kaynakları ile bir anlaşma imzaladı. Kurucusu ve CEO’su ve aynı zamanda Sony’de başkan yardımcısı olan J. Erving, bir görüntü röportajında Raye’nin geleneksel bir şirketle sözleşme imzalamış olsaydı daha fazla parayı peşinen – “deyim yerindeyse çanta” – kazanabileceğini söyledi. etiket. Ama bunun yerine, ustalarının sahibi olan bağımsız bir sanatçı olarak albümünü çıkarmayı seçerek “kendi üzerine bahse girdi”.
Raye için yaratıcı kontrol, kendisini neredeyse çökerten bir sektörde devam etmenin anahtarıydı. “‘Bekâr’ bir kız olmakla ilgilenmiyorum, bu olmak isteyeceğim en son şeydi,” dedi. Onun için albüm formatı “plak satmak” değil, hikaye anlatmakla ilgili.
Raye (doğum adı Rachel Keen), genç yaşta nasıl bir sanatçı olmak istediğini biliyordu. 10 yaşında, aralarında Amy Winehouse ve Adele’nin de bulunduğu ünlü mezunlarıyla tanınan gösteri sanatları kurumu BRIT School’a gitmeye kararlıydı. Dört yıl sonra, ailesi ve üç küçük kız kardeşiyle paylaştığı, Londra’nın güneyindeki evinin yakınındaki okulda bir yer kazandı.
Raye, tomurcuklanan kariyerine o kadar bağlı olduğunu, okuldan sonra ve hafta sonları gitar öğretmeni aracılığıyla tanıştığı profesyonellerle müzik yazmak için sosyal hayatından vazgeçtiğini söyledi: “Takvimimdeki herhangi bir adrese trenle giderdim ve ben orta yaşlı adamlarla dolu bir odaya girip ‘Hey, ben bir şarkı yazacağım’ derdi.
Büyürken, Ganalı-İsviçreli annesi ve İngiliz babası hemşire olarak ve sigortacılıkta “aptalca, son derece sıkı çalıştı” dedi. Babasının piyano çaldığı, annesinin koroda şarkı söylediği kilise, aile hayatının büyük bir parçasıydı.
Ancak Raye’in sevdiği plaklarla özel zamanı, ona büyük hayaller kurması için ilham verdi. Her gün okuldan sonra oturma odasının zeminine uzanır ve şarkıcının 2003 tarihli albümü “The Diary of Alicia Keys”i “bir din gibi” çalardı, dedi. Hip-hop uvertürü, sözlü ara geçişleri ve canlı hikaye anlatımıyla Raye, “Günlük”ün onu bir gün kendi notlarını yazmak, kendi parça listesini sipariş etmek ve müziği aracılığıyla insanlara kim olduğunu anlatmak için heyecanlandırdığını söyledi.
Raye’nin ilk albümü için vizyonu, adıyla başladı. Hem “12 ölçülük bir cümle” hem de “üstteki hikayeler” olarak tanımladığı “hüznümü anlatmak istedim” dedi. Sıklıkla pop müziğe odaklanan Heartbreak, insan deneyiminin sadece küçük bir parçasıydı, diye ekledi ve albüm aynı zamanda düzensiz yeme ve bağımlılığı da araştırıyor.
Raye, “Bir kadın olarak, çok tabu ve çok itici ve ‘Tanrım, o tam bir karmaşa’ gibi, hatta bir sorunu olduğunu tartışmak,” dedi. “Vücut Dismorfisi” ni tanımladı. albümün en açıklayıcı parçası olarak. “O kadar açım ki uyuyamıyorum/ Ama yemek yersem biliyorum/ O zaman banyoda dizlerimin üzerinde olacağım” diye şarkı söylüyor, sesi trip-hop ritminde kesik kesik.
Acı gerçeklerden müzik yapmak, endüstrinin kendisini engellediğini hissettiğinde bunları söylemek kadar misyonunun merkezi haline geldi. Ve Raye, bu tür deneyimleri gizli tutmak için metaforlar kullanmak yerine, “yıllarca karanlıkta sakladığım bu şeyler hakkında dürüst olmanın artık önemli olduğunu” söyledi.
Dinleyicileri için terapi olabilir ama ona da yardımcı oluyor: “Kendimi daha iyi hissettirecek şeyler yaratmak istiyorum.”
-